15 november

Een nieuwe dag, nieuwe kansen. Niet erg origineel maar wel waar. We hadden vandaag een watervallendag op het programma staan. We begonnen er maar vroeg aan, want al zijn ze niet zo erg ver weg, we moesten wel weer die kronkelweg oo. Ik heb de bochten geteld. Het zijn er ruim 240. En ook weer terug via diezelfde weg. Je leert wel sturen hier!
We wilden beginnen bij Malanda, maar eerst nog even een stop bij een kratermeertje. Het was de buurvrouw van degene waar we zondag geweest waren. Dit was ook een heel mooi meer. We zijn een stukje langs de oevers gelopen en we hebben uiteraard weer de nodige foto's gemaakt.

Verder naar de Malanda-falls, maar wat er gebeurd weet ik niet, maar ineen waren we bij Milaa Milaa. Geen paniek, want daar is ook een waterval te bewonderen. En wat voor een! Een val van 18,5 meter en dat ook weer in dat prachtige regenwoud. Nog even een eng uitstapje gemaakt om naast de waterval te komen (ik ben geen held, maar ik wilde daar toch wel even staan). Auto weer in en op naar de Zillie-falls. Oei, weg opgebroken, wat nu, want we lijken er vlak bij te zijn. Gelukkig konden we er toch naar toe looen. Dat ze die watervallen toch op al die schitterende plekken neer hebben gelegd. Het is een gave :-) .Mens, mens, wat allemachies mooi weer.. De waterval sie nog een stukje verder lag, konden we niet bij. Maar niet getreurd, we hadden nog de Malanda-falls tegoed.

Wij weer terug over een verrekt smal weggetje . Komen we langs een bord met iets van vogelbekdieren erop. Wij de weg af. Komen we bij een klein, lief meertje, waar een bullebak van een vent een onbegrijpelijk verhaal doet over waar die te zien zouden zijn. Wij konden het niet volgen en hebben het uiteindeliijk maar opgegeven. Op naar Malanda.

Daar vonden we een brede waterval, die niet hoog was (kan zo in een cryptogram). Het water waar het in neer plonsde werd gebruikt als zwembad, wat ik stiekem een beetje jammer vond. Maar goed, daar hadden zij geen boodschap aan. Het was er natuurlijk wel weer erg mooi. Het werd zo langzamerhand al weer tijd voor de terugreis, want de dagen zijn hier kort en je wilt echt niet in het donker die kronkelweg op.. Eerst nog een ijsje gegeten in Atherton., en daarna slingerend weer terug naar Cairns.

Morgen gaan we verhuizen naar een ander appartement in het zelfde gebouw. We hebben er hier nog maar een weekje aangeknoopt. Dat kwam beter uit, omdat Danny zaterdag en zondag met een boot mee gaat om te duiken. Hij wordt dan hier afgehaald en weer netjes teruggebracht. Het is geen straf om hier nog even te blijven, want we zijn hier nog niet klaar.

Wordt weer vervolgd (en ik ga er nog een fotootje bij doen van de Zillie-falls.