Koude voeten, rare koeien en nog zo het 1 en ander

De dag begon vandaag heel vroeg. Zo tegen 1 uur vannacht. We hadden koude voeten, nee we hadden heel heel koude voeten. Je verwacht het niet in tropische Atherton. Je hebt ook geen hansopje of zo bij je. Goede raad is duur! Nee, goede raad was helemaal gratis deze keer. Rob zit volheldere ideeen, zelfs 's nachts. We hadden 2 lege frisdrankflessen. Gevuld met heet water deden ze het heel goed als kruik. We gooiden er ook nog een extra dekentje bij. Dat hielp. Eindelijk slapen...gaaaaap, snurk.
De wekker gaat hier om 7.00 uur. Douchen, ontbijten, op het terrasje koffie drinken en daarna een boodschapje doen. Tijdens het afwasje, dat ook erbij hoort, kwam ik tot de conclusie dat behalve de 2 theekopjes al het servies en bestek verschillend zijn. We hebben van alles precies 2 stuks (vaak afwassen dus) en alles verschilt van elkaar. Ooit zo'n bij elkaar geraapt zooitje gezien. Nee? Wij nu wel. Ach het mag de pret niet drukken en dat doet het dan ook niet. Het viel me alleen op.
We gingen vandaag watervallen en zo bekijken. We togen eerst naar Malanda, om de Malanda Falls te bekijken. We dachten dat we die de vorige keer hadden overgeslagen omdat de weg toen opgebroken was, maar toen we er voor stonden, wisten we dat we er toch al waren geweest. Niet erg. Het is echt geen straf om nogeens te gaan kijken. In tegenstelling tot de vorige keer, was het nu heel rustig. Maak je toch nog een keer foto's. Ja, probeer het maar eens niet te doen... Het is en blijft gewoon mooi! Dan richting Tinaroo Falls en Lake Tinaroo. Het meer was verrassend anders. Heel mooi, heel stil. Mooie foto's gemaakt, hoop ik.Het is een stuwmeer, maar als je dat niet weet, zie je het niet. Pas als je rond gaat rijden en de grote stuw vindt, kom je daar achter. Waar ze de Tinaroo Falls hebben gelaten weet ik niet. Wij hebben ze niet kunnen vinden.
Ons volgende project waren de Dinner Falls tussen Atherton en Ravenshoe. Je laat je gauw in de maling nemen door de afstanden op een kaart. Het was een stuk verder dan we dachten. Maar het was een mooie rit. De weg ging zelfs tussen de 7 uitgebluste dames door, die we gister vanaf het uitkijkpunt hadden gezien. Een heel wisselend landschap kregen we vandaag voorgeschoteld. Weilanden met koeien, rare koeien. Sommige hadden enorme horens,andere lange hangoren en er waren zelfs van die Indische koeien! Je blijft je verbazen. Landbouwgrond. Regenwoud. Bergen met gras en hier een daar een boompje. We zagen zelfs een Peppa Big-berg.
Uiteindelijk waren we er dan toch. We leerden aan het begin van de wandeling die je moest gaan maken, dat de Barron River hier ontspringt. Leuk weetje. We gingen lopen. Even ter verduidelijking, we liepen op sandalen (Rob) en teenslippers (ik). We begonnen met een verhard pad en daarna maar weer eens een boardwalk ( ga ik steeds in mijn hoofd zingen; under the boohord walk, down by the seaheaheahea). So far so good. Bij de tweesprong, waterval rechts, krater links, gingen we dus naar rechts. Niks geen verharde weg of boardwalk meer. Boomwortels en stenen. En naarbeneden klimmen. Maar we zijn niet kinderachtig, dus we klommen en luisterden intussen naar het ruisende water en de tropische vogels. Klint goed toch? Zo af en toe schemerde er al wat vallend water door de bomen heen, maar we kwamen op 2 plaatsen waar we er een mooi uitzicht op hadden. Konden we tussen het kijken en foto's nemen door even op adem komen, want we waren er nog niet. De krater wachte ook nog op ons. En dus moesten we nu omhoog klimmen, tussen de boomwortels, stenen met soms een paar traptreetjes er tussendoor. Het prettige is dan wel, dat de inspanningen beloond worden met prachtige uitzichten, watervallen en in dit geval een diep kratermeer. Prachtig! Het laatste stukje wandeling ging van het beroemd leien dakje. Al met al was het een prachtige wandeling en een geweldige oefening voor Uluru. Daar gaan we ook een wandeling met hindernissen maken. Maar, dat duurt nog even.
Eerst morgen naar Daintree. Dat is een beste rit! Maar we hebben alle tijd en rijden per persoon nooit langer dan een uur. Dat gaat het best.
Nu zitten we allebei met dikke sokken aan, in de hoop dat we de nacht in ieder geval met warme voeten kunnen beginnen.
Tot morgen vanuit Daintree.

Wordt vervolgd!