Ocean Spirit

De wekker ging vanchtend al om 6.30 uur, tenminste, volgens mijn mobiel. Volgens mijn horloge was het 5.30 uur. Oke, in delen van Australie ging vannacht de zomertijd in, maar niet in Queensland. Fijn hoor. Nou ja, we waren in iedergeval op tijd op. Op ons dooie gemakkie naar de haven. Het was nog super rustig. De boot werd nog bevoorraad, maar uiteindelijk ging de loopplank uit en werd ons gezegd onze tickets bij de hand te houden. Wij hadden geboekt in Kuranda, dus geen tickets. Geen probleem, dachten wij. De crew van de boot dacht daar anders over, We moesten, met nog een niet onaanzienlijk aantal andere sukkels, naar het kantoor dat dus een best eindje verderop stond. Daar stond me een rij.... Gelukkig ging het vrij snel en konden we gauw weer terug. Hoera, nu mochten we mee. Het was gelukkig niet heel vol op de boot, dus we konden een lekker plekje uitzoeken.
Eerst koffie met wat lekkers en dan...de trossen los en varen maar!
Het is een tocht van 2 uur, maar het vliegt echt om. Je krijgt zo tussen door nog wat instructies en een presentatie over de vissen e.d. die je tegen kan komen. Op een gegeven moment werden ook de zeilen uitgerold. Leuk hoor.
In de ochtend gingen we een blikje fris halen en we stonden nog even te overleggen, toen de dame achter de bar zei; he zijn jullie Nederlanders? Ze was 13 jaar geleden naar Cairns verhuisd, en dat was wel wat te horen. Leuk gepraat. En best wel makkelijk zo'n Nederlands sprekende medewerker aan boord.
Uiteindelijk komt toch Michaelmas Cay in zicht. Het is feitelijk niet meer dan een zandplaat, maar wel beschermd, omdat er allerlei vogels broeden. We besloten om eerst een tochtje met de semisub te maken.De semisub is een boot met een glazen kiel, zodat je goed onderwater kunt kijken naar het koraal en de vissen. Ondanks de wat alarmerende verhalen, zag het er nog goed uit. Het is zo indrukwekkend! Veel te vlug waren we alweer terug bij de boot. Daar was net de lunch geopend, dus zijn we maar gauw aangeschoven. Vier jaar geleden hadden we het buffet gemist en dat wilden we nu dus voorkomen. Dit was een lunch, dus wat minder uitbundig, maar wel erg lekker.
Daarna met een taxibusje te water naar het strandje gebracht. We hadden duikbrillen met geslepen glazen, dus we zouden alles goed kunnen zien. Bij de waterlijn de vinnen aangegodverd en toe moest ik opstaan. Dat duurde even. Sodemieter, die stomme vinnen ook! Maar net toen ik dacht dat ik voor altijd op dat strandje zou moeten bijven zitten, stond ik toch eindelijk op mijn gevinde voeten. Daarna achteruit de zee in geschuifeld. Het moet een heel raar gezicht zijn geweest, maar ik heb, zowaar, niemand horen lachen.
Duikbril goed opgedaan, echt waar hoor Danny. Mondstuk ingedaan en voorzichtig flipperen. Ik moest even de slag te pakken, hoorde zachtjes Danny's instructies in m'n oor, en verdraaid het ging. En het ging gaandeweg steeds beter. Armen naar achter en zwierig uit de heupen flipperen. Een probleem, mijn bril liep steeds vol. Dan wil je dat oplossen en dan loopt al die zoute ellende je keel in. Gatver! Het is zoooo vies. Brrrr. Maar wat je onder water ziet maakt alles goed. Het koraal, de knabbelvissen. Rob zag nog een paarsblauwe zeester. En een vissen! Zo schitterend! Ze hebben allerlei kleuren, soms ook alle kleuren tegelijk. Sommige hadden prachtige fijne patronen, alsof het er met een fijn penseeltje opgeschilderd is. En toen zag ik als toetje nog een pijlstaartrog. Ik nog onderwater wijzen naar Rob, die achter me zwom, maar hij heeft hem niet gezien. Jammer.
Helaas word je op een gegeven moment toch wel moe (en ook wat misselijk van de zoveelste slok zeewater) en zijn we even neergestreken op het strand. Ik had gesnorkeld met een t-shirt aan en die had ik opgehangen op de afscheiding tussen mens en beschermde vogels. En we hadden ons alweer goed ingesmeerd. Eventjes in het zonnetje gelegen. Het is hier een heel heet zonnetje, van het moment dat hij op komt, tot dat hij onder gaat. Schroeiheet. Dus al gauw uitgezond en wat foto's gemaakt van de vogels. Om de 20 minuten ongeveer kwam het waterbusje langs om mensen af te zetten en op te halen. Handig! Weer terug naar de Ocean Spirit. Precies op tijd voor de middagthee. Hoe kan een mens het zo plannen? Ze hadden goddelijke chocoladecakejes, mmmm.
Na de middagthee, het was inmiddels bijna 15.00 uur, gingen we weer Cairnswaarts. Dan ben je MOE, inderdaad, met hoofdletters. Een beetje knikkebollend de 2 uur durende reis uitgezeten. In de schaduw, want ondanks de factor TIG, zijn we flink verbrand. Rob voelt zich als een gloeilamp, zegt hij.
Bammetje gegeten, verslag geschreven en maar niet te laat naar bed. Het was tenslotte erg vroeg vanochtend. Morgen is het 3 oktober. Ik wens dus alle Leienaren een goed ontzet!

Wordt vervolgd.