Mangroven en ruitenwissers

Wat mangroven en ruitenwisers met elkaar te maken hebben? Niets, alleen ze kleurden allebei onze dag.
We begonnen onze dag met ons te verslapen. Pas om 9.30 uur gingen onze oogjes open. Potver, dat was de bedoeling niet! Maar niets meer aan te doen. De mangroven wachten wel, die gaan nergens heen. Na het ontbijt de fototoestellen en de flesjes water bij elkaar gepakt en richting vliegveld. Ik ging maar eens rijden.Nou zitten in deze auto de richtingaanwijzer en ruitenwissers zoals ze normaal in een Australische auto zitten; verkeerd om. Als ik met mijn linkerhand richting ruitenwissers dreigde te gaan zei Rob; nee, andere kant. Aldus kwamen we vrij snel bij de mangroven boardwalk.Even de waarschuwing gelezen dat er ook hier mogelijkerwijs oog in oog zouden kunnen komen te staan met een krokodil hebben we ter kennisgeving aangenomen. No guts no glory, dus hoppa eerst de zuidelijke route, Het was een heel aparte ervaring. Al gaande werd de bodem steeds natter en leek de soort bomen van de ene op de andere centimeter te wisselen. Heel apart.
Er wriemelde van alles in de " modder". Krabbetjes, slijkspringertjes en ander klein en vooral heel rap grut.
Als er een blad van een boom viel, klonk het als een klok. Ook hoorden we, hoe verder we in het natte gedeelte kwamen, luid geplonk en geklik. Later in de noordelijke route zouden we leren dat dit geluid werd veroorzaakt door de krabben, die zo communiceren. Zo af en toe kwamen we wat tegenliggers tegen, maar over het algemeen was het rustig. Behalve dan het gebloep, geklonk en geknip.
Zo af en toe kraakte er ook wat en dan moest ik toch even denken aan de waarschuwing aan het begin van de route...
Na de zuidelijke route even pauze met veel water. Pfff, wat een hitte. En dan de noordelijke route. Gek genoeg was dit op veel punten heel anders dan de zuidelijke. Veel meer open, wat waarschijnlijk voor de muggen veel prettiger was, want we waren onder deze dames heel populair. Ik zei nog dat ze op moesten hoepelen (de echte woordkeus was net even anders), omdat we uitgebreid ingesmeerd waren met anti tropische mug, maar ze hadden er maling aan. Ze hadden honger en wij waren in de aanbieding. Ik heb nog nooit in zo korte tijd zoveel muggen doodgeslagen. Al wapperend gingen we de noordelijke route door. Zo af en toe liep de route langs de Barron River. Mooi, heel mooi, maar ook nog meer muggen. Ook hier gebloeb, geplonk en geklik. Ook hier zaten de krabbetjes gezellig te babbelen. In de modder stonden ook heel veel kleine "bergjes" . Geen idee wat dat was. Misschien komen we er nog eens achter. Je snapt niet dat ze blijven staan, want met vloed loopt dat deel vol water.
Uiteindelijk zijn we ook weer ongeschonden het noordelijke deel uitgekomen. Dit is ook een tip voor als je eens in de buurt bent.
Daarna weer naar de gewone wereld, met de bliepjes van de kassa's, waar de krabbetjes op hun beurt weer niets van snappen.

En nu de ruitenwissers. Op de terugweg van de mangroven naar de bewoonde wereld reed Rob en bijna elke keer dat er afgeslagen moest worden gingen de ruitenwissers gezellig heen en weer. Lachen toch?

Ik heb nog niets verteld over onze medebewoners in het appartement. Het zijn sugar ants. Suikertantes! En die suikertantes zijn dus gek op suiker. Al het suikerige zit dus in zeer goed afgesloten bakjes, maar toch komen die tantes regelmatig controleren of er niks ligt en lopen ze in slagorde over het aanrecht. Grrrr.
Al met al wil ik ze ook niet inruilen voor kakkerlakken. Dan maar de 2mm grote suikertantes!

Wordt vervolgd, alwelzotamelijk!