22 oktober deel 1

Het is 4.15 uur als we gewekt worden door muziek. Follow the sun van Xavier Rudd. Moet je even googelen, is een mooi muziekje met een heel mooi filmpje. Gauw kleren aan (douchen? geen tijd!). Ontbijten met gewoon brood met honing, jam, vegamite (gatver). Spullen in de aanhanger. Alles moet mee want we zouden hier niet meer terugkomen. Dat is toch nog een tijdrovende klus,maar we waren op tijd weg om te genieten van de zonsopkomst een kwartiertje verderop. Gehuld in opengeritste slaapzakken en gewapend met fototoestellen stonden we bibberend te wachten op de sunrise. Het was helder, behalve op de plek waar de zon zat op te komen. Voor ons Uluru, rechts van ons in de verte de Olga's, ook zo'n berg en ons reisdoel van vandaag. Vlak voor we weer verder moesten, kwam de zon toch nog door en hebben we toch nog even kunnen genieten van de zonsopkomst. Het is een vrij strak schema, dus we moesten weer verder, richting Kata Tjuta (de officiele naam van de Olga's). Het was inmiddels 6.00 uur(gaap) en nog steeds ijzig koud. Het was een vrij moeilijke klim en Rob z'n knieen waren nog niet hersteld van het loopje van gister. Nou ja, loopje, het was een behoorlijk traject gister. In overleg met de gids heb ik besloten om mee te gaan tot het eerste look-out punt. Het was een route van zo'n 3 uur en met een nogal moeilijk begaanbaar pad, met losliggende stenen en zo. Dat is ook voor mij veel te veel van het goede. De wandeling heet de Valley of the winds. Nou het deed z'n naam eer aan, het waaide niet te zuinig. We klommen gezamenlijk naar boven tot de eerste look-out. De bloemen langs de weg, geweldig mooi. Het laatste stukje, voor mij dan, was best even aanpoten, maar ik kwam er toch. Weer zo'n mooi uitkijkpunt. Tjongejonge. Je komt echt ogen te kort. De groep ging verder en ik ging alleen terug. Verdwalen was niet mogelijk en ik ben op m'n dooie gemakkie naar beneden gelopen. Bij elk bloemetje gestopt, gekeken en foto's gemaakt. Het was heel stil en heel vredig (ik weet geen beter woord). Uiteindelijk kwam ik weer bij de parkeerplaats. Ik zei het al verdwalen kon niet. Samen de tijd gedood tot de rest van het spul moe maar voldaan weer terug was. Nu moesten we als de gesmeerde bliksem naar het vliegveld van Uluru om de Denen naar het vliegveld te brengen. Dat lukte gelukkig net. En wij gingen weer verder naar een bbq-plek. Hamburgers en worstjes. Met rare platte broodjes. Was gewoon lekker. Niks mis mee. Dan weer, hup, hup, de bus in, naar Curtain Springs.
Dat was een lange rit en iedereen in de bus lag uiteindelijk te pitten.
We hadden een korte stop bij Curtain Springs.In de verte lag ook weer zo'n gekke berg. Deze heete Mount Connor. Je werd daar echt helemaal gek van de vliegen. Ze vliegen rechtstreeks naar je ooghoeken, je neus, je mond. Iedereen loopt daar met wapperende handen. We gingen nog een stuke off road om hout te sprokkelen voor de avond. De Fransen hadden 2 jonge gasten in de familie, die hebben hun best meer dan gedaan. Daarna volgde een rit van zo'n 2 uur naar ons volgende kamp.

Zo, dat was het weer even, we gaan zo naar het vliegveld met een shuttelbusje. Wordt vervolgd.