Atherton

Na een nacht gesnotter en gesnuf, was het opruimen geblazen. Dat ging eigenlijk best snel. Teamwork! Bij de receptie voor 18 t/m 20 oktober een appartement gehuurd. We moeten op 20 oktober al voor dag en dauw op het vliegveld zijn en de Tropic Towers staat daar vlakbij. We vliegen dan naar Alice Springs. Maar nu eerst nog wat nagekomen boodschapjes. We gingen o.a. voor Danny nog op zoek naar een speciaal boek. De man bij de eerste winkel zei al gelijk; die heb ik niet. Het is zo'n zeldzaam boek, maar hij ging nog even in de computer zoeken. Terwijl hij gezellig doorbabbelde viel er een brok tand uit z'n mond, die rustigjes over het toetsenbord stuiterde. Hij gaf geen krimp, alsof het hem dagelijks gebeurde. Griezeldegriezel. Volgende boekwinkel, zelfde verhaal (nee, het gebit van die man bleef in takt), zeldzaam boek en succes met zoeken. Dan maar naar de drogist voor een flesje neusspray. Nou, dat is nog een heel gedoe. Die krijg je niet zo maar mee hoor. Wilde ik ook nog perse de kindervariant, nou leg dat maar eens uit! Uiteindelijk toch gelukt. Kan ik vanavond tenminste lekker slapen.
Nog even een loopje naar de duikwinkel voor een tamer (ding voor aan een duikbril) voor Danny, hebben ze 2 soorten. Ja weten wij veel. Nee dus. Maar we komen nog terug in Cairns, dan hebben we nog tijd genoeg om te overleggen en dan de juiste mee te nemen. Intussen was het wel tijd om naar Atherton te rijden, dus wij weer terug. Hadden we toch allebei een schrikmomentje. Er kwam een man op ons af gelopen en die leek op het eerste gezicht precies op Aad Slegtenhorst. Poeh, da's schrikken.
Op naar Atherton, eerst naar Kuranda, even getankt (1,19 dollar), dan door naar Mareeba. Ik hoef er niet meer rouwig om te zijn dat we daar van de week niet meer aan toe kwamen, want het is echt helemaal niks. Toch even de benen gestrekt en weer verder. Na Kuranda, dat omgeven is door regenwoud, verandert de vegatatie echt enorm. Ook veel landbouw, van bananen tot noten. Er stonden ook veel bomen, waarvan de vruchten in een soort zakken zaten te hangen. Daar wordt ik razend nieuwsgierig van. Ook heel veel termietenheuvels langs de weg. Het leek wel een woonboulevard voor termieten. Ze hadden nog net geen brievenbusje er naast staan.
Dan eindelijk Atherton. We hadden geen adres, wel een naam natuurlijk, van het park waar we naar toe moesten. Ze hadden wel een mail gestuurd met aanwijzingen, maar daar kom je alleen uit als je de weg al weet! Uiteindelijk zag ik het staan, maar we zagen toch kans om verkeerd te rijden. Maar dit verhaal heeft een happy end. We hebben het gevonden! We staan op een mooi plekje, maar het is, zeker na ons royale appartement, heel erg klein. Nou ja, dat houdt het spannend. We redden ons wel. Wat we morgen gaan doen, geen idee. Komt goed. Ik ga een bakkie koffie brouwen.

Wordt, zoals gewoonlijk, vervolgd!